Smíðaverkstæðið

When my parents came visiting last weekend we had, as usual, a discussion about theatre, and they told me a little story about when I was five years old, going to the theatre (where my dad is working) and seeing a quite bad version of Drottningens Juvelsmycke (Carl Jonas Love Almqvist) over and over and over again. My dad asked me why I wanted to come, and the little girl answered; “I like to watch them”.

Last week I sat just outside the rehearsal room, on the big carpet in Smiðaverkstæðinn, and wrote an application for a school, it took almost a week of stress and nervosity, but during that week I got company by one or two of the actors, at least once a day. They came out, sat down and took a brake from the heavy discussions and sometimes arguments. They explain it like the script it self is sucking them in, it have its own will. They are trying to find their way through it, and trying to make the script and the characters theirs... but the script really doesn’t allow any freedom. The play have been growing individually in their heads since fall, when we had two weeks of reading the play, and now they are trying to understand not just the script but each others pictures of the script as well. And then with a script that has its own will on top of that, I can understand that they feel helpless sometimes.

I see the arguments and discussions as something very positive, it creates something that is going to be seen later, an honesty. And like Erland Josephson said to Ingmar Bergman when his wife died and he was grieving that he might not ever see her again; “Bejaka det då!” (Recognize that feeling and use it!) I think that is exactly what the actors in a way are doing (even if they are forced in to it); they are taking it in and are using it! And they go personal with their many me’s!

 Just talked to Kristrún, marketing- and pr-boss at the theatre, about this blog, and that I felt ready to start it. But when sitting here it is not that easy as a thought. Write anything she said, anything that pop up in your mind. I dont know if i will do it good.. but i will try:)

There have been so many thoughts about smidaverkstaedinn, and what to do there. The theater had this consept of three productions in one setting, that i was kind of thrown into.... and now we suddenly are starting the last one. For me it feels a little bit like pieces are slowly coming together with this third production; the theatrebar have opened, and things, even if they are small, are happening at Smidaverkstaedinn after the shows, and the thought about a young stage is also getting there when the "ugly ones" (Sá Ljóti) is now taking it over!
And i have to say that i have kept this last one, Sá Ljóti, as my privat favorite. The script is amasingly good, there is so much in it, sureal, but so real, and alot of emptyness.
But also that these young, enthusiastic, creative actors and director are coming in with their ideas, their thoughts about what theatre is and should be about! I like it!

I just like it!

Ingrid

Eins og nafnið ber til kynna er Smíðaverkstæðið fyrrum trésmíðaverkstæði Þjóðleikhússins þar sem leikmyndir voru smíðaðar í eina tíð. Smíðaverkstæðið er nú eitt af fimm sviðum hússins og er staðsett í kjallara aðalbyggingarinnar fögru við Hverfisgötu.

Hér eru upplýsingar um sviðið sem fengnar eru af heimasíðu Fræðsludeildar Þjóðleikhússins:
 
Í lok árs 1991 þegar leikmyndasmíðin hafði verið flutt úr húsinu hófust framkvæmdir við nýtt leiksvið Þjóðleikhússins. Löngu var orðið tímabært að Þjóðleikhúsið hefði yfir að ráða öðru leiksviði sem væri minna og óhefðbundnara í sniðum en stóri salurinn. Í smærra rými verður nálægðin við áhorfendur önnur, áherslur í leik og efnistökum eru sömuleiðis ólíkar og oft er mögulegt að stunda áræðna tilraunastarfsemi á minni sviðum; gefa nýjum höfundum og listamönnum tækifæri á að spreyta sig. 
Fyrsta frumsýning á Smíðaverkstæðinu var leikgerð Hávars Sigurjónssonar á verki Vigdísar Grímsdóttur Ég heiti Ísbjörg ég er ljón í janúar 1992. Meðal vinsælla verka sem sýnd hafa verið á leiksviðinu síðan þá eru: Sannar sögur af sálarlífi systra, Stræti, Taktu lagið Lóa, Með fulla vasa af grjóti,  Veislan og Karíus og Baktus. 

Smíðaverkstæðið tekur frá 110 upp í 160 áhorfendur allt eftir því hvernig sætaskipan er í salnum. Leikrýmið er þeim kostum búið að hægt er að skipa því niður eftir því hvað hentar hverju leikverki fyrir sig. Þannig er hægt að leika eftir salnum þvert og endilangt, með áhorfendur sér til sitt hvorrar handar eða beint; eða á ská og þannig skapa fyrir áhorfandan ætíð nýja nálægð við leikarann. Nálægð þar sem hver hreyfing, hvert svipbrigði fer að skipta máli.
 
Fyrsti leiksviðsstjóri Smíðaverkstæðisins var Gísli Árnason. Núverandi umsjónarmaður Smíðaverstæðisins er Ingrid Alering en starf hennar felur í sér alla almenna umsjón með leiksviðinu ásamt sýningarstjórn.

Verið velkomin á bloggsíðu Smíðaverkstæðisins. Hér er vettvangur fyrir starfsfólk og aðstandendur sýninga á Smíðaverkstæðinu til þess að tjá sig og kynna og er það von okkar að sem flestir njóti góðs af því.

Það eru spennandi tímar framundan á Smíðaverkstæðinu sem þennan veturinn er sérstaklega helgað erlendri samtímaleikritun. Leikárið hófst með sýningum á verkinu Konan áður eftir þýska leikskáldið Roland Schimmelpfennig en n.k. föstudag er komið að næstu frumsýningu, þá kynnast íslenskir áhorfendur enn einum gullmolandum úr smiðju franska leikskáldsins Yasminu Reza, Vígaguðinum, sem jafnframt er hennar allra nýjasta verk. Þriðja stykkið þetta árið verður síðan leikritið Sá ljóti eftir Marius von Mayenburg sem fer á fjalirnar í apríl.

Svo fylgist með, hér verða fréttir, myndir, skúbb og hugleiðingar um allt það sem skiptir máli enda starfar leikhúsið á öllum sviðum lífsins.

m.kv.

-Kristrún Heiða, kynningarstjóri.